به  ژرفای وجودم که میروم ، ترسی را میبینم که در آن سکنی گزیده. ترسی که هر لحظه در حال تمام کردن من است. خیال میکردم مهمانی ناخوانده است که امروز و فردا می رود، اما او ماندنی شد و من رفتنی. روحم لخت و  سنگین شده، جوری که توان تکان خوردن را هم از من گرفته. دوست  دارم جسمِ بی جانم را  به  آستانه  در برسانم و از این شهر بگریزم. بودن در این  شهر، تنهاییم  را  مسجّل تر میکند، تنهایی  که نومیدی را  مهمان خانه ام کرده. از دور امیدی هم سو سو میزند ولی من با  تنهایی و نومیدی خو گرفته ام  و  به  او بی اعتنایی میکنم. نومیدی مرا  به  اعماق چاهِ عمیقی میکشاند و  سربی هم بر رویم پرتاب میکند که  باعث می شود نتوانم خودم را تکان دهم.

اما چندییست که  راهکاری برا ی کنار زدن این  سرب یافته ام. بلند میشوم.  دستی به  سر و روی روحم می کشم، او را از لختی که گرفتارش شده نجات می دهم. جلو تر میروم به  آینه  نگاه میکنم، لبخند را بر روی لبانم می نشانم، اشکی که  در چشمانم حلقه  بسته را پاک میکنم و بعد خودم را به  پشت میز می رسانم.

با روشن شدن لب تاب من هم دوباره روشن میشوم. همه چیز دوباره از نو شروع میشود. نوشتن من را  درمان میکند. با نوشتن  قلب و روحم دوباره  به  پرواز در می آیند و  از آن حالت نومیدی که  به  خود گرفته  اند در می آیند. امید دوباره  در دلم  جوانه میزند و  ترس هم  چند وقتی است دیگر رهسپار خانه ای دیگر شده.

با نوشتن خودم را  بهتر از قبل می شناسم.

شوپنهاور، فیلسوف آلمانی، روزی در حالی که در ذهن خود بدنبال پاسخ برای سؤالاتی بود که عدم پاسخ به آنها آزارش می داد، در خیابان راه می رفت.
وقتی از کنار خانه ای می گذشت، تصمیم گرفت بنشیند و گلهای باغچه را تماشا کند. یکی از اهالی آنجا رفتار عجیب او را دید و پلیس را خبر کرد. چند دقیقه بعد، افسری به شوپنهاور نزدیک شد و با لحن شماتت باری پرسید: کی هستی؟شوپنهاور که در افکار خود غوطه ور بود سر بلند کرد و سراپای پلیس را برانداز کرد و گفت: اگر بتوانید به من کمک کنید تا جواب این پرسش را پیدا کنم تا ابد سپاسگذار شما خواهم بود.

 تازمانی که خودمان را نشناسیم  نمیتوانیم از زندانی که در آن خودمان  را حبس کرده ایم نجات پیدا کنیم. نوشتن این  کمک را  به  ما میکند که  خودمان  را  از تنهایی نجات بدهیم.