مخاطب متن هایت باش

من: به نظر می رسه، این حرفایی که دارم می زنم از ته دل نیست. به دلم نمی شینه. چند باری نوشتم و پاک کردم اما هنوز اون چیزی که به دلم بشینه درست نشده.

من: آخه تو داری برای یکی دیگه می نویسی.

من: یعنی چی؟

من: یعنی این که تو باید خودت رو مخاطب اصلی متن هات قرار بدی.

من: آخه اون وقت همه حرفام تکراری میشه.

من: مگه تموم ثانیه های زندگیت باهم یکین که حرفات با هم یکی بشه.

من: شاید دغدغۀ مخاطبا با من یکی نباشه.

من: اون کسی که دغدغش با تو یکی باشه پیدا میشه. دیر یا زود. وقتی که تو داری برای خود می نویسی خیلی راحت تر دستات روی کیبورد حرکت می کنند. بدونِ هیچ ترسی از قضاوت. در اون صورت دیگه متن هات گرانبها تر میشن. حالا اگه خودت رو نمی تونی مخاطب قرار بدی، یک شخصیت خیالی رو فرض کن. شخصیتی که به طور کامل باهاش آشنا هستی. برای اون بنویس.

من: این دیگه خیلی سخت شد. خودم ر و مخاطب قرار بدم که راحت تره.

من: منم همینو میگم. کی از خودت بهت نزدیک تر. همیشه این رو میگن اول خودت رو درست کن، بعد از اون اطرافت خودش رفته رفته درست میشه.

من: آره این رو خیلی شنیدم. ولی این که ربطی به مخاطب قرار دادن نداره.

من: داره. تو وقتی خودت رو مخاطب قرار میدی، میری سراغِ نقاط ضعفی که تو شخصیتت دیده میشه. اون وقت میای اون ضعف رو باهاش از نزدیک آشنا میشی. وقتی آشنا شدی می تونی راه کار هایی برای رفع کردنش داشته باشی. ودر اون موقس که از نزدیک با خودت آشنا میشی.

من: مثلن الان اگه بخوام درباره یکی از نقاط ضعفم حرف بزنم کدومو انتخاب می کنی؟

من: انتخاب با خودته ولی بزار برای اولِ کار تو رو راهنمایی کنم. مثلن همین که به حرفِ دیگران خیلی اهمیت میدی. یعنی تموم زندگیت بسته شده به حرفِ مردم.

من: آره قبول دارم. خیلی تحت تاثیر این نقطه ضعفم.

من: خب بیا متن بعدیت راجبش باهم حرف بزنیم.

من: راستی تو کی هستی؟

من: من همونیم که قرارِ مخاطبِ متن هات باشم.