همیشه این جمله تسلی بخش من بوده. درشش سالگی وارد رشته ورزشی ژیمناستیک شدم. همه می گفتند تو استعداد نداری.استخوان بندی درشتی داری. مناسب این کار نیستی. نمی گویم که هیچ وقت حرف های اطرافیان رویم تاثیری ندارد. ولی خیلی وقت ها سعی کردم نادیده شان بگیرم. و کاری که دوست داشتم و مورد علاقه ام بوده انجام داده ام. در رشته ی ژیمناستیک موفق بودم. ولی بعد از مدتی به خاطر بزرگ شدن سنم دیگر نتوانستم ادامه بدم. بعد از ان در رشته های ورزشی مختلفی از جمله: دومیدانی، شنا و دو چرخه سواری مهارت کسب کردم. اولین باری که با دوچرخه وارد شهر شدم وبه خودم جرات دادم که در کناره ماشین ها من هم دوچرخه سواری کنم. ترس تمام و جودم را گرفت زمین خوردم ولی بلند شدم و دوباره سوار شدم. بالاخره توانستم با اعتماد به نفس این کار را انجام بدهم. در شنا هم همینطور. یاد گرفتن این که بتوانم روی آب خودم راسبک کنم کاره خیلی دشواری بود. و لی انقد تلاش کردم که از رو بردمش و حتی بعدش هم در مسابقات شنا شرکت کردم. شاید مقامه خوبی نیاوردم. ولی پیش خودم سرافراز شدم. به غیر ازورزش به رشته های هم هنری علاقه مند بودم روزی که برای کلاس خیاطی ثبت نام کردم هیچ کس باورش نمیشد که بتوانمم روزی این کار را انجام بدهم و برای خودم بتوانم لباس بدوزم چه برسد که بتوانم از آن درآمد کسب کنم. همه می گفتن که ورزشکار را چه به خیاطی. تو باید بروی و فقط بدوی. ولی باز این و جوده سمج من گوش نداد و کاره خودش را کرد. و موفق هم شد. می گویند باید استعداد داشته باشی تا موفق باشی ولی من میگویم باید پشتکار داشت تا بتوانی موفق شوی. استمرار در انجام یک کار تورا به موفقیت می رساند نه استعدادی که خیلی و قت ها هم لب طاقچه خاک می خورد. استعداد خوب است ولی به شرط آن که از آن بهره کافی ببریم. دوست من در رسیدن به هدفت باید پشتکار داشت.

تمام بهانه هارا کنار بگذار و دست به عمل بزن مطمئن باش که عملی است.

وقتی خستگی در کردیم دوباره بلند شویم و باقدرت  ادامه  دهیم فقط

ادامه دهیم.