خیلی وقتها آنقدر مشغول سرزنش کردن خودمان هستیم که یادمان میرود با این کار  دیگر از عزت نفسمان هیچ چیزی با قی نمانده است. چی دائما در حال سرزنش کردن خود هستیم حتی  برای  کوچک ترین مسائل. وقتی شروع به سرزنش کردن خودمان میکنیم، تمام توانایی  های خود را نادیده می گیریم و فکر میکنیم که انسانی کم ارزش هستیم. یادمان میرود برای  چه به این دنیا آمده ایم. و از مسیر اصلی که رسیدن به اوست منحرف میشویم. به جای سرزنش کردن دائم خود از خطاهایمان درس بگیریم و با خود بگوییم که در این موقعیتی که گیر کرده ایم، باید چه کاری انجام دهیم، که نجات پیدا کنیم. سرزنش کردن خودمان، از در جمع بودن فراری میدهد. دیگر نمی­توانیم در جمع کوچکی حتی کوچک ترین حرفی را بزنیم. چون به خودمان باور نداریم و حتی اگر حرفی هم بزنیم بعدش به سرزنش کردن خود میپردازیم. سرزنش کردن خودمان کاری است که ما را به نابودی میکشاند نابودی که توسط خودمان تدارک دیده شده است، نه شخصه دیگری. از بس مشغول سرزنش کردن خودمانیم که حتی موفقیت های خود را باور نداریم و این را باور کرده ایم که ما ناتوانیم و توانایی انجام هیچ کاری نداریم. وقتی دست از سرزنش کردن خودمان برداریم آن وقت است که خوده واقعیمان را میشناسیم و توانایی های خود را می­بینیم آن وقت است که هر روز روبه جلو میرویم. مشوق اول و آخره ما خودمان هستیم و حتی نابود کننده اول و آخرمان هم خودمان هستیم. پس چه بهتر که دست به موفقیت خودمان بزنیم نه نابودی خود.