خیلی وقتها هدفمان را پیدا می کنیم و میدانیم که باید برای چه کاری تلاش کنیم ولی بعد از چند وقت کلا هدفمان را بی خیال میشویم. به نظر شما ایراد کار ما چیست؟ چرا پای هدف هایمان نمی مانیم . چرا با اینکه می دانیم برای چه کاری ساخته شدیم باز هم بعد از چند وقت به کل هدفمان را فراموش می کنیم.

خیلی از کسانی که می شناسم، شرایط بیرونی را مقصر می دانند. برای خودشان بهانه می آورند که من خواستم ولی نشد. ایرادی ندارد دیگر سرنوشت همین است. باید با سرنوشت ساخت و از این قبلی حرف ها.

این حرفا زیاد است و باعث میشود ما عذاب وجدانمان کم شود. خودمان را قانع می کنیم که نشد دیگر دست ما نبود.

ولی من همیشه وقتی خسته میشوم و میخواهم جا بزنم به خودم می گویم:

اگر شرایط برای ما بد است، برای آنهایی هم که به هدفشان رسیده اند بد است.

باید دست از بهانه تراشی برداریم و به سمت اهدافمان برویم.