هدف از نمایش نامه نویسی

من: اصلن چرا یه دفه تو نمایش نامه نویس شدی؟ چرا مثلن داستان نویس نشدی؟

من: نمایش نامه نویسی رو اگه بخوام برات به طور کامل شرح بدم، از همون اول اول.

اگه به زندگی آدما دقت کنی، این نمایشی بودن رو خیلی خوب متوجه میشی.

من: تو هم فقط بلدی همه چیزو عارفانه کنی.

من: تو اگه یه کم دندون رو جیگر بزاری، من برات میگم منظورم چیه. حالا فقط گوش کن. حرفای من که تموم شد سوال بپرس.

خب داشتم می گفتم، همه ما توی یک نمایش بزرگ داریم نقش آفرینی می کنیم. هر کدوم از ما نقشی داریم. آدم هایی هستن که  به خوبی نقش آفرینی می کنن، برای همین هم وارد مرحله ی بعد میشن. ولی یک سریم هستن که این نقش آفرینی رو خیلی جدی نمی گیرن واسه همین از دور خارج میشن.

من: بیا برای یک بار هم که شده وقتی من ازت سوال پرسیدم جواب منو درست و درمون بده.  چه نقش آفرینی؟ همهٔ ما آدما مثل همیم.

جواب سوالمم خیلی راحت میتونی تو چند جمله بگی. مثلن، می تونی بگی من استعداد دارم تو این کار. یا اینکه من آدمیم که از صحنه خوشم میاد، یا هرچیزِ دیگه ای. این میشه یه جواب درست درمون.

من: خوبه که آدم برای حتا علایقش دلیل داشته باشه. تنها استعداد دارم کافی نیست.

من: به نظرم داری اشتباه بزرگی می کنی. تو این دور و زمونه کسی نمایش نامه نمیخونه. اصلن بازید نمی خوری. کارت ساختس.

من: مخاطبِ مطلب من پیدا میشه. پیدا کردن مخاطب الان دغدغم نیست. دغدغم تولید محتوایِ پرباره.

من: کارت خیلی سخت میشه.

من: وقتی عاشقِ یه کار باشی، دیگه کارِ زیاد برات سخت نیست. با تمام لذت کارتو انجام میدی.

من: لذت برات پول میشه.

من: وقتی با تمام وجودت روی یه کار تمرکزتو بزاری، پول هم به سمتت میاد.

من: باز هم داری عارفانه حرف می زنی.

من: عارفانه حرف زدن هم کارِ هرکسی نیست.