درمان در مسیر نوشتن

درمان در مسیر نوشتن به چه معناست؟

چگونه می توانیم از مسیرِ نوشتن به درمان قطعی خود برسیم؟

بشتابید بشتابید درمان خود ممکن شد. 

اگر می خواستند برای این موضوع تیتری در روزنامه بنویسند، بی گمان این تیتر را می نوشتند. اما حالا که روزنامه خوانی در کار نیست. پس می توان گفت که درمانگری هم در کار نیست.

درمانگری که درمانِ ما را قطعی کند.

بهتر است بگویم، درمانگری که تضمین درمانِ بدون بازگشت به ما بدهد وجود ندارد.

در این تیتر برایت از درمان از طریقِ نوشتن گفته ام، اما به نظرت تا چه حد می توان این تیتر را باور کرد.

برای کسانِ زیادی این درمان رخ داده است. شاید برای همین باشد که این تیر هم زاده شده است.

تیتری که می تواند تو را اغوا کند که قلم و کاغذی برداری و شروع به نوشتن کنی تا بلکه درمانی در خود ببینی. درمانی که سالیانِ سال در انتظارش بودی.

کتاب هایِ بسیاری را خواندی.

فیلم هایِ بسیاری را دیده ای.

اما درمانت قطعی نشد.

تنها تا دوروز با تو همراه بود.

حالا یک نفر سر از تخم در آورده و می گوید،

درمان در مسیر نوشتن قطعیست.

باید بگویم همین یک نفر از قطعیت برایت حرف به میان نمی آورد.

درمان در مسیر نوشتن 

این یک نفر می گوید که تنها زمانی می توانی درمانِ قطعی را در خود ببینی،

که عزمت را جزم کنی.

که نا امید نشوی.

که بایک شکست همه چیز را از هم نپاشی.

که پای نوشتن بمانی.

که حتا یک روز هم بدونِ نوشتن سر نکنی.

که نوشتن را جزئی از زندگی ات کنی.

که این مسیر را حتا زمانی که درمانت قطعی شد رها نکنی.

آری، رها نکنی. قطعیت آن به میزانِ ماندگار بودن در آن بستگی دارد. نه این راه، بلکه تمامی راه هایی که به تو نویدِ روزی بدونِ درد را می دهند نیز به همین گونه عمل می کنند.

تا زمانی که در آن راه ثابت قدم نشوی، نمی توانی بهبودیت را در زندگی  حفظ کنی.

شخصی را تصور کنید که با هزاران جان کندن چند کیلویی از وزنش را آب کرده است.

این شخص بعد از تمام شدنِ رژیم غذایی سختش، زمانی که به وزنِ مورده علاقه اش رسیده دوباره از نو همان شیوه از غذا خوردن که او را به غولی بی شاخ و دم بدل کرده بود روی می آورد.

او تناسب اندامش را تنها برای یک مدتِ کوتاه خواستار بوده و بعد از آن که به آن مهمانی موعود رفته تمام سختی هایی که در این را به تن خریده بود را به طورِ کلی از یاد می برد. اوبه همان شیوهٔ پیشین روی می آورد.

اگر خواهانِ بهبودِ قطعی هستید، راهی که شما را درمان کرده است،

رها نکنید. رها نکنید. رها نکنید. 

سوالی که می خواهم در این بخش از تو بپرسم این است:

آیا تو  خود را لایقِ تنها چند روز تغییر کردن می بینی؟

آیا خود را لایقِ زندگی بدون درد نمی بینی؟

به راستی که خود را لایقِ چه زندگی می بینی؟