آداب نظر دادن

در میان جمعی نشسته بودم که هر کسی برای خودش حرفی میزد و  به  نظر دیگری هیچ توجهی نمیکرد. این را هم بگویم که خودم هم جزئی از آن جمع حساب می شدم و حسابی گرد و خاک کرده بودم.  ولی طبق معمول که ندایی از درونم بلند می شود و مرا ملطفت میکند این بار هم این اتفاق افتاد و من را به فکر فرو برد. از خود پرسیدم: چرا ما آدم ها برای هر کاری که می خواهیم انجام بدهیم یک آداب در نظر نمی گیریم.  در این فکر بودم که یکی از دوستانم را دیدیم که دور از همه در گوشه ای کز کرده بود و  با  هیچ کس حرفی نمی زد. به سراغ او رفتم و  از او علت حال خرابش را پرسیدم.

گفت: خسته شدم. احساس میکنم که برای هیچ کس مهم نیستم. یک نفر هم نیست تو این جمع به  نظراتی که من میدم اهمیت بده. هرکسی حرف خودش رو میزنه. نمیدونم ایراد کار از کجاست. آخه مگه میشه یک نفر هم برای حرف هایی که من میزنم تره هم خرد نکنه. واقعن نمیفهمم این آدم ها رو. اصلن همشون رو باید به  حال خودشون رها کنم.

چیزی نگفتم و از کنارش گذر کردم. ولی چیزی درون ذهنم صدا می داد و می گفت:

مشکل اصلی او این است، آدابی برای نظر دادن درون خود ندارد. نه تنها او بلکه همه ما اینگونه هستیم. به خودمان اجازه می دهیم درباره هرچیزی که وجود دارد نظر بدهیم و انتظار هم داریم که نظراتمان را  محترم شمارند و آنها را  اجرا کنند. با خود فکر نمی کنیم که شاید ایراد از کار خود ما باشد. بعد از آن روز برای خود آدابی تدارک دیدم و آن را  جایی جلوی چشمم قرار دادم تا یادم نرود که چه آدابی را  باید رعایت کنم.

آداب من برای نظر دادن

بهتر آن است، تا زمانی که نظرت را  نپرسیدن تو چیزی نگویی.

بهتر آن است، در جایی نظر بدهی که نظرت برای افراد حاضر در آن جمع مهم باشد.

بهتر آن است، قبل از اینکه نظری بدهی درباره آن فکر کنی.

بهتر آن است، نظرت را  صادقانه بیان کنی.

بهتر آن است، نظری ندهی که بر خلاف عقاید و اعتقادات خودت باشد.

بهتر آن است، نظری ندهی که بعدها از آن نظر پشیمان شوی.

بهتر آن است، به حق و حقوق دیگران احترام بگذرای.

اگر همه ما این آداب را  رعایت کنیم اعتماد به نفسمان از بین نخواهد رفت، دیگران از نظرات و حرف های ما ناراحت نمی شوند، ارتباط موثر تر و بهتر با اطرافیانمان برقرار می کینم و در جمع در جایگاه والاتری قرار خواهیم گرفت.